Áðan hjólaði ég framhjá unglingsstrák sem gekk
arm í arm við aldna konu. Ekki ólíklegt að þetta hafi verið amma hans. Þar sem
þau röltu saman og hún studdi sig við strákinn öðru megin og staf hinum megin
áttu þau í hrókasamræðum. Ekki veit ég hvað ollli en allt í einu
rifjuðust upp löngu gleymdar minningar um göngutúra með langömmu. Hún kallaði þá reyndar spássitúra.
Langamma bjó hjá ömmu og afa í Ásgarðinum þar
sem ég var oft sem krakki að „hjálpa“ ömmu. Stundum var ég beðin um að fara út
að spássera með langömmu. Ég veit ekki hvort langamma hafði einhvern áhuga á
göngutúrunum eða hvort það var bara verið að koma krakkanum útúr húsi. Kannski
svolítið af hvoru tveggja.
Þegar við fórum í þessa spássitúra þá gengum
við yfirleitt uppúr Ásgarðinum, uppá hitaveitustokkinn og síðan eftir honum í
áttina að Elliðaánum. Stundum gengum við alveg niður í Elliðaárdal en oftast
beygðum við útaf stokknum og fórum Sogaveg, Langagerði eða Litlagerði og síðan
Grensásveg til baka. Amma rölti í rólegheitum við stafinn sinn og við
spjölluðum um heima og geima.
Það var mikið sport að ganga eftir
hitaveitustokknum. En svo kom að því að langamma vildi ekki ganga eftir hitaveitustokknum.
Stokkurinn var kúptur að ofan og svolítið hærri en umhverfið og hún sagðist finna fyrir svima.
Þetta fannst krakkaskottinu mér bara fjarstæðukennt og hlægilegt og þverneitaði
að ganga ekki eftir stokknum! Amma, komin eitthvað á níræðisaldur, paufaðist
því í karganum meðfram stokknum meðan ég skottaðist ofaná honum hlæjandi að
henni! Eitthvað rámar mig í að hún hafi í þetta skiptið viljað fara mun styttra
en ég, aldrei þessu vant. Síðustu göngutúrarnir okkar langömmu voru farnir
eftir gangstéttum í Ásgarðinum og þar í kring en mér fannst ekkert varið í þá
göngutúra.
